Wydany w marcu 2008 numer 17 PN obraca się wokół przeniesienia, kluczowego, wręcz jednego z czterech fundamentalnych pojęć psychoanalizy, jej paradoksów i efektów terapeutycznych, jej klinice w nerwicy i psychozie, wreszcie jej działaniu w instytucji i w prywatnej praktyce.
Tematy:
– Problematyka przeniesienia w psychoanalizie
– Spotkania
– À propos obiektu a
Numer 16 pisma, z maja 2007, poświęcony był regulacji i ewaluacji – Regulation and Evaluation, dwa kluczowe znaczące w trwających od lat próbach rządów wielu krajów europejskich odgórnego, to znaczy zewnętrznego uregulowania terapii mówiących w ogóle, a psychoanalizy w szczególności.
Numer ten zawiera niezwykle bogate i różnorodne spektrum głosów krytyki wyszczególniających i uzasadniających, każda inaczej, dlaczego nie jest ani możliwe ani pożądane dokonanie standaryzacji praktyki psychoanaliza, która jest przede wszystkim praktyką nieświadomego w przeniesieniu.
W ramach tej serii, poświęconej w pierwszym rzędzie tekstom niepublikowanym, będą się ukazywały kolejno wybrane elementy dorobku Lacana.
W tym tomie zostały zebrane, nie bez powodu, dwa wystąpienia Lacana odległe od siebie o całą dekadę: 8 lipca 1953–20 listopada 1963 roku, które tylko pozornie dotyczą odmiennych zagadnień.
Wykład pt. „Mit indywidualny neurotyka albo Poezja i prawda w nerwicy” został wygłoszony w Kolegium Filozoficznym, „gdzie krzyżowały się, na zaproszenie Jeana Wahla, ówczesne gorączki”, mówi Lacan (Écrits, s. 72). Odbity na powielaczu tekst został rozpowszechniony w 1953 roku, b.d., bez zgody autora i bez uprzedniego sprawdzenia przez niego. Niniejsza wersja jest tą, którą ustaliłem i opublikowałem swego czasu w przeglądzie „Ornicar?” nr 17–18, Éd. du Seuil, 1978, s. 290–307.
JAM
Tematy:
– Psychoanaliza w dobie współczesnej
– Funkcja ojcowska w psychoanalizie
– PIPOL 3
Redakcja Biblioteki Psychoanalizy ma przyjemność przekazać do rąk Czytelnika drugi Zeszyt zatytułowany „Witalizm lacanowski”.
Na jego zawartość składają się prace Jacques’a Borie, psychoanalityka z Lyonu, którego zaangażowanie w postaci wykładów, seminariów, spotkań klinicznych i publikowanych tekstów, od wielu lat wspiera aktywność Koła Warszawskiego Psychoanalizy New Lacanian School.
Tytułowy „witalizm lacanowski” jest tu zarówno do zweryfikowania, do odkrycia, jak i do włączenia w politykę psychoanalizy.
Tematy:
– Pierre Thèves In memoriam
– Kolokwium Jacques Lacan 2001: „Psychoanaliza a kultura współczesna”
Freud, stary optymista wychowany na Oświeceniu, uważał, że religia jest tylko ułudą, którą w przyszłości rozwieją postępy ducha naukowego. Lacan bynajmniej tak nie uważał: przeciwnie, sądził, że prawdziwa religia, religia rzymska, na końcu czasów omami wszystkich, wylewając morze sensu na coraz bardziej natarczywe i nieznośne realne, które zawdzięczamy nauce.
Seminarium III z lat 1955-1956 najlepiej ukazuje oryginalność psychoanalizy Lancanowskiej. Łącząc doświadczenie kliniczne, wnikliwą lekturę pism Freuda oraz narzędzia językoznawstwa, Lancan podjął się gruntownego przemyślenia psychozy jako choroby nierozerwalnie związanej z tym, co symboliczne, z samą strukturą języka – z relacją znaczącego do znaczonego.
Wprowadzone przez niego rozróżnienie na wyobrażeniowe, symboliczne i realne ukazuje w tym seminarium swoją diagnostyczną i teoretyczną skuteczność, słynna zaś koncepcja metafory i metonimii umożliwia mu zarówno rewolucyjną reinterpretację psychoanalitycznych koncepcji psychozy, jak i przemyślenie samych podstaw tego, czym jest komunikacja w języku.
