W ramach tej serii, poświęconej w pierwszym rzędzie tekstom niepublikowanym, będą się ukazywały kolejno wybrane elementy dorobku Lacana.
W tym tomie zostały zebrane, nie bez powodu, dwa wystąpienia Lacana odległe od siebie o całą dekadę: 8 lipca 1953–20 listopada 1963 roku, które tylko pozornie dotyczą odmiennych zagadnień.
Wykład pt. „Mit indywidualny neurotyka albo Poezja i prawda w nerwicy” został wygłoszony w Kolegium Filozoficznym, „gdzie krzyżowały się, na zaproszenie Jeana Wahla, ówczesne gorączki”, mówi Lacan (Écrits, s. 72). Odbity na powielaczu tekst został rozpowszechniony w 1953 roku, b.d., bez zgody autora i bez uprzedniego sprawdzenia przez niego. Niniejsza wersja jest tą, którą ustaliłem i opublikowałem swego czasu w przeglądzie „Ornicar?” nr 17–18, Éd. du Seuil, 1978, s. 290–307.
JAM
Freud, stary optymista wychowany na Oświeceniu, uważał, że religia jest tylko ułudą, którą w przyszłości rozwieją postępy ducha naukowego. Lacan bynajmniej tak nie uważał: przeciwnie, sądził, że prawdziwa religia, religia rzymska, na końcu czasów omami wszystkich, wylewając morze sensu na coraz bardziej natarczywe i nieznośne realne, które zawdzięczamy nauce.
Seminarium III z lat 1955-1956 najlepiej ukazuje oryginalność psychoanalizy Lancanowskiej. Łącząc doświadczenie kliniczne, wnikliwą lekturę pism Freuda oraz narzędzia językoznawstwa, Lancan podjął się gruntownego przemyślenia psychozy jako choroby nierozerwalnie związanej z tym, co symboliczne, z samą strukturą języka – z relacją znaczącego do znaczonego.
Wprowadzone przez niego rozróżnienie na wyobrażeniowe, symboliczne i realne ukazuje w tym seminarium swoją diagnostyczną i teoretyczną skuteczność, słynna zaś koncepcja metafory i metonimii umożliwia mu zarówno rewolucyjną reinterpretację psychoanalitycznych koncepcji psychozy, jak i przemyślenie samych podstaw tego, czym jest komunikacja w języku.
Seminarium Jacques’a Lacana, z lat 1953–54, zatytułowane Pisma techniczne Freuda, jest jego pierwszym oficjalnym Seminarium wygłaszanym do szerokiego audytorium, gromadzącego się w auli Szpitala św. Anny w Paryżu.
Formuła, którą Lacan przyjął, to – idąc za jego słowami – detaliczne komentowanie tekstów Freuda.
Towarzyszy temu surowa krytyka wszelkich impasów, wynaturzeń i chybionych konceptów innych autorów skupionych zwłaszcza wokół psychoanalizy ego.
