PIPOL 3

Intencją członków Koła Warszawskiego było zaproszenie do wspólnej rozmowy, która stanowiłaby krok w stronę przygotowań do PIPOL3. Ideą spotkania były możliwości, utrudnienia i szanse dla znajdowania podmiotowi miejsca w strukturach różnorodnych instytucji społecznych. W ramach naszego spotkania udało się stworzyć przestrzeń dla zdawania sprawy z doświadczeń praktyków wobec tych kwestii, które zwłaszcza obecnie wydają się wyznaczać obszar newralgiczny z punktu widzenia psychoanalizy.

Uczestnicy spotkania dzielili się swoim doświadczeniem w pracy w różnych instytucjach. Jego ramy wyznaczało pragnienie mówienia o tym, na ile – tam, gdzie pracujemy – mamy możliwość znalezienia miejsca dla podmiotu z jego cierpieniem. Zamiarem naszym było postawienie kwestii dotyczącej sposobów, w jakich możemy działać nie po to, by podmiot poddawać korekcji czy normatywnemu ujednoliceniu, lecz umożliwić wpisanie w Innego społecznego pojedynczości jego inwencji, własnej modyfikacji symptomu przez podmiot.

Tomasz Gajda

PIOPOL 3

PARYŻ 30. VI – 01. VII. 2007

Na przełomie czerwca i lipca 2007 roku, już po raz trzeci z rzędu, miało miejsce w Paryżu spotkanie PIPOL (Programme International d’études sur la Psychanalyse appliquée d’Orientation Lacanienne – Międzynarodowy Program Studiów nad Psychoanalizą Stosowaną Orientacji Lacanowskiej). Kontynuując wyznaczoną uprzednio linię, wprowadza ono prace w Polu Freudowskim w kontekst, w obliczu którego umieszcza nas współczesność.

Temat przewodni trzeciego PIPOL to Psychoanalitycy ukierunkowani na pole społeczne (Psychanalystes en prise directe sur le social). Jak piszą A. Di Ciaccia i J. Miller we wstępie do tego wydarzenia, „to zaangażowanie dotyczy psychoanalityków, a wraz z nimi – klinicystów, praktyków i pracowników społecznych, którzy znajdują w psychoanalizie swoje podparcie oraz bodziec”. Otwarte zostaje forum wymiany aktualnych doświadczeń dotyczących możliwości tworzenia miejsca dla podmiotu z jego mówieniem wszędzie tam, gdzie zwraca się on obecnie ze swoim cierpieniem.

Ideą tego spotkania są próby odpowiedzi psychoanalizy na wyzwania, które zachodzące przemiany społeczno-kulturowe stawiają dziś wobec działań terapeutycznych. A zatem – różnorodność nowych instytucji, z właściwą im organizacją pracy, w ramach których funkcjonują zarówno analitycy, jak i ci wszyscy, którzy w swojej praktyce podtrzymują odniesienie do nauczania lacanowskiego. To także klinika nowych form symptomów naszych czasów, kiedy to wykluczeniu ulega miejsce podmiotu, zaś do rangi „społecznego zenitu” – jak zauważa Jacques-Alain Miller – wyniesiony zostaje przedmiot a. To wreszcie niekwestionowalny prymat ideałów standardyzacji i normalizacji, któremu na naszych oczach podporządkowana staje się również ‘ewaluacja efektywności’ działań terapeutycznych.

PIPOL wyznacza płaszczyznę współpracy tych, którzy respektują unikalny charakter podmiotowej inwencji w jego związku z Innym. Stanowi ramy dla debaty wokół takich form działań terapeutycznych, których podstawą nie jest algorytm i sugestia, oraz takiego rodzaju interwencji, gdzie efekty wobec symptomu nie pochodzą z transmisji wiedzy.

Tomasz Gajda