Ramowy program kształcenia Koła Warszawskiego Psychoanalizy New Lacanian School

Kształcący się

KW prowadzi kształcenie jedynie swoich członków. O przyjęciu członka do Koła Warszawskiego, na podstawie rekomendacji Zarządu KW, zawsze decyduje Zarząd NLS w ramach procedury przyjęcia.
Dla każdego członka KW, w logice poszczególności jego podmiotowego pragnienia, w kolejnych latach, owo kształcenia zmienia swój charakter. Jest „stopniowym wchodzeniem” w praxis analityczną.

Kształcenie

Kształcenie psychoanalityka, i sama praktyka psychoanalityczna,wynika wprost z etyki psychoanalizy: dotyczy w swojej istocie nieświadomego pragnienia podmiotu, zatem nie może być z góry regulowane czasem chronologicznym, a jedynie czasem logicznym danego podmiotu.
Stąd też kształcenie w ramach Szkół wchodzących w skład AMP, oraz w ramach stowarzyszeń afiliowanych przy Szkołach AMP, nie jest limitowane długością miesięcy czy lat. W swej istocie jest to kształcenie ustawiczne i systematyczne, z wymaganym aktywnym uczestnictwem członków KW polegającym na regularnym prezentowaniu i poddawaniu pod dyskusję (zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną) swojej pracy klinicznej oraz znajomości podstaw teoretycznych niezbędnych do pracy klinicznej, co ma zapewnić stałą, zarówno wewnętrzną, jaki zewnętrzną ocenę i kontrolę.

Kształcenie w ramach Koła Warszawskiego odbywa się zgodnie z zasadami Szkoły wyłożonymi przez jej założyciela Jacques’a Lacana w „Akcie Fundacji Szkoły”. Zgodnie z tymi zasadami, własne kształcenie członka KW opiera się na trzech filarach-sekcjach wyznaczających dla KW zasadnicze osie prowadzonego kształcenia:

1. Sekcja psychoanalizy czystej –będąca fundamentem kształcenia analityka –na którą składają się:
– analiza własna,
– superwizja własnej praktyki,
– praca w kartelach, (tj. w małych, 3-5 osobowych grupach, w których pracuje się nie wokół, jakieś „wiedzy do nabycia”, lecz wokół węzłowych punktów niewiedzy, impasów, aporii związanych z doktryną i praktyką psychoanalizy czystej).

Powyższe trzy składowe stanowią warunek nieodzowny do kształcenia członka KW.

2. Sekcja psychoanalizy stosowanej – w obszarze terapeutyki[*] oraz kliniki medycznej – na którą składają się:
– doktryna analitycznej kuracji oraz jej odmian,
– kazuistyka,
– badanie pola psychiatrii oraz penetrowanie obszarów medycyny,
W codziennej działalności KW powyższe elementy składowe są realizowane w najprzeróżniejszych modułach kształcenia składających się na funkcjonowanie tzw. „sekcji klinicznych”. Odbywa się to poprzez:
– kongresy, seminaria, dni naukowe, wykłady, odczyty,
– spotkania i kolokwia kliniczne,
– prezentacje chorych,
– praca w małych,zamkniętych lub otwartych,grupach nad podstawowymi zagadnieniami psychoanalizy,
– praca nad kluczowymi tekstami Freuda, Lacana i innych psychoanalityków.
– odbywanie staży i praktyk kliniczny.

    W oparciu o powyższe moduły, osoby biorące udział w kształceniu zgłębiają następujące obszary:
– rodzaje struktur klinicznych podmiotu i ich diagnozowanie,
– kierowanie kuracją psychoanalityczną,
– klinika współczesna – diagnozowanie, kierowanie kuracją,
– klinika dzieci i młodzieży – diagnozowanie, kierowanie kuracją,
– historia psychoanalizy,
– diagnoza nozologiczna (DSM), a kazuistyka,
– wiedza dotycząca głównych kierunków psychoterapii,
– wiedza dotycząca wybranych zagadnień psychiatrii i medycyny.

3. Sekcja recenzowania Pola Freudowskiego – zajmująca się osadzeniem psychoanalizy,i jej odrębnego statusu, w szeroko pojętym polu naukowo-społecznym – na którą składają się:
– ustawiczne komentowanie ruchu psychoanalitycznego,
– wzajemne powiązanie z naukami spokrewnionymi,
– etyka psychoanalizy.

Powyższe składowe realizowane są poprzez publikowanie czasopism, książek, organizowane kongresy, debaty, fora, spotkania z autorami, projekcje filmów, etc.

Kształcący

Nauczycielami prowadzącymi kształcenie w KW są doświadczeni psychoanalitycy, którzy mają za sobą doświadczenie przejścia własnej psychoanalizy oraz są doświadczonymi klinicystami mającymi bogatą i wszechstronną wiedzę dotyczącą teorii i praktyki psychoanalitycznej.

Uwaga końcowa

Ilość godzin przeznaczonych na kształcenie w podanych powyżej „zakresach” daleko przekracza ilości godzin wskazaną w „Ramowym programie szkolenia” sformułowanym przez Polską Radę Psychoterapii.

________________________
przypisy:

[*] Termin „terapeutyka” – w odróżnieniu od terminu „terapia” czy też „psychoterapia” – został wprowadzony przez Lacana z całą premedytacją. Chodzi w istocie o odróżnienie psychoanalizy jako praktyki (ze względu na obszar, którym się zajmuje, tj. nieświadomość, podmiot nieświadomości, etc.) od czystego psychologizmu wszelkiego rodzaju psychoterapii. Dla Lacana psychoterapia – wyłączając aspekt leczniczy kuracji analitycznej – nie istniała, a jeśli już, to jako niebezpieczeństwo. (por. E. Laurent, Logique et surprises du contrôle a l’époque du parlêtre).