Kurier nr 122 O DOBRYM UŻYTKU Z PRZENIESIENIA W KURACJI ANALITYCZNEJ

Argument:
Przeniesienie w psychoanalizie jest formacją złożoną, mającą swe źródło w trzech rejestrach, które strukturyzują byt mówiący: w realnym, symbolicznym i wyobrażeniowym. Lacan uczynił z niego pojęcie wręcz fundamentalne. O ile w powstawanie przeniesienia zaangażowani są zarówno analizant, jak i analityk, to manewrowanie nim leży w gestii samego tylko analityka, który ma czuwać, by kuracja była prowadzona we właściwy sposób: tak, aby nie wpaść w pułapkę bezowocnego psychologizowania. Chodzi zwłaszcza o wykorzystanie przeniesienia do otwarcia  drogi, która wiedzie, u analizanta, od nieświadomego przeniesieniowego do nieświadomego realnego. Otóż w dążeniu do tego nie wolno ulec pokusie łatwego efektu psychoterapeutycznego. Dlatego superwizja jest czymś nie tylko cennym, ale i nieodzownym.
Krok za krokiem podążymy zatem szlakiem analizy. Przy tej okazji zilustrujemy meandry owego szlaku, który w żadnym razie nie przedstawia sobą oczywistości linii prostej.