Dyskusja po projekcji filmu pt.: „Pod otwartym niebem”

Dyskusja po projekcji filmu pt.: „POD OTWARTYM NIEBEM”
Prowadzenie: GUY POBLOME 
Data: 22 października 2016
Miejsce: Instytut Psychologii Uniwersytet im. Adama Mickiewicza POZNAŃ

22 i 23 października gościliśmy w Poznaniu psychoanalityka oraz dyrektora terapeutycznego ośrodka dla dzieci i młodzieży w Courtilu. Wspólna praca rozpoczęła się projekcją filmu pt.: „Pod otwartym niebem”, po której przyszedł czas na dyskusję. Na jej początku Guy Poblome przedstawił historię powstania placówki oraz omówił zasady organizujące pracę w ośrodku. Wyjaśnił, że praca z dziećmi zmierza do zamazania różnicy miedzy osobą edukującą dziecko a psychologiem. Wobec dziecka przeżywającego kryzys opiekun interweniuje na bieżąco; nie istnieje oddzielne, wyodrębnione miejsce psychologa. Jednocześnie praca organizuje się według dwóch osi. Pierwszą stanowią zebrania kliniczne, zmierzające do uchwycenia wyjątkowej sytuacji poszczególnego dziecka w kadrze pojęć psychoanalitycznych. Drugą jest „praca w terenie”, której jedną z funkcji jest sprawdzenie operatywności konceptów i wyjaśnień wypracowanych w trakcie spotkań klinicznych. Po tym krótkim wprowadzeniu słuchacze zadawali pytania, które zasadniczo zmierzały do pogłębienia zrozumienia idei pracy ośrodka. Padały m. in. pytania o: kryteria przyjmowania dzieci do ośrodka oraz zasady organizacji i czasu pobytu dziecka w Courtilu, możliwość wprowadzenia podmiotów autystycznych w mowę, rozróżnienie podejścia psychoanalitycznego od behawioralnego, oraz sposobu interweniowania wobec aktów samouszkodzeń.

Guy Poblome wyraźnie zarysował linię pracy. Celem  terapii nie jest wprowadzenie dziecka w mowę. Dla podmiotu autystycznego, który nie ma deficytów w aparacie mowy, odmowa mówienia jest obroną, a sam akt wydobycia z siebie słowa bywa doświadczany jako wyrwanie czegoś z ciała, co obrazuje metafora, iż dziecko autystyczne mówiąc, kaleczy siebie. Uznając tę specyficzną relację podmiotu autystycznego do języka, celem nie może być nakazanie dziecku mówienia; zmierza się raczej do dostrzeżenie inwencji dziecka w wyborze przedmiotu oraz oparcie się na nim w celu umożliwienia jakiejś formy komunikacji. Czy to będzie użycie słów? Być może, ale równie dobrze komunikacja może przybierać inne formy np. pisania, czy rysowania.

Olga Sakson-Obada