Kto/Kogo kocha się

 Seminarium Riccardo Carrabino

KTO / KOGO KOCHA SIĘ

Poznań, 22 marca 2003
Siedziba; „Dom Tramwajarza”, ul. Słowackiego 19/21

„Miłość, która żadnemu kochanemu nie pozwala nie kochać”.

Mówić to innym, to jak głosić dobrą nowinę przed ukrytym przekleństwem albo wręczać zaproszenie na poetycki wieczór w nadziei, że słowa wierszy przechwycą coś z natury miłości.

Inna sprawa, że o miłości od czasów Freuda i Lacana nie można mówić nie uwzględniając „przedustawności” miejsca i pragnienia Innego. Inaczej miłość byłaby nie do pomyślenia; inaczej nie do pomyślenia byłoby umieszczenie na właściwym planie roszczeń kochających i wszelkich przesądów, jakimi miłość od wieków się otacza.

22 marca 2003 r., w Poznaniu, Riccardo Carrabino – podczas seminarium zorganizowanego przez Koło Warszawskie – z sobie właściwą ścisłością i kompetencją umieścił problematykę miłości w sieci psychoanalitycznych pojęć. A że bogactwo płaszczyzn odniesień dla wszelkich aspektów i zagadnień miłości w psychoanalizie przywołanych li tylko (z racji braku czasu) albo szerzej omówionych przez prowadzącego to seminarium (weźmy chociażby teorię narcyzmu, miłość w aspekcie dialektyki domagania i pragnienia w strukturalnym powiązaniu podmiotu i Innego, logikę fantazmatu, graf pragnienia, teorię dyskursów, pojęcie de l’Un, czy wreszcie odniesienie się miłości do jouissance) jest w zasadzie tożsame z teoretycznym i klinicznym dorobkiem całej psychoanalizy; poczucie niedosytu – z jednej strony, a z drugiej – dojmujące poczucie miary dla horyzontu wymagań, jakim trzeba sprostać, by w sposób kompetentny mówić o miłości i klinice miłości są – obok samych „naukowych korzyści”, jakich dostarczyło mi to seminarium – refleksjami, którymi się w tej chwili dzielę.

O szczegółach seminarium z premedytacją nie piszę, by wzbudzić u tych, co na nim nie byli uczucie niedosytu, które sam ciągle encore / en corps odczuwam.

Janusz Kotara