Dni Koła Warszawskiego 2003

VII Dni Koła Warszawskiego

Szkoły Europejskiej Psychoanalizy

MÓWIENIE I DYSKURS

W KLINICE PSYCHOANALITYCZNEJ

Warszawa, 31 maja – 1 czerwca 2003
Siedziba, UW – Sala Tatarkiewicza, ul. Krakowskie Przedmieście 26/28

Sobota, 31 maja 2003

10.00 – rejestracja

Sesja 10.30-13.30
Ricardo Carrabino – „Wymowność milczenia w klinice psychoanalitycznej”.
Bogdan Wolf – „Wiedza w dyskursie, czyli po czterokroć ignorancja”.
Agnieszka Kurek – „Mówienie i dyskurs w przypadku Dory”.
Dyskusja

13.30-15.00 – przerwa

Sesja 15.00-17.30
Barbara Kowalów – „Szukam zwierząt! Zniknęły! – destabilizacja u dziecka psychotycznego”.
Jean-Pierre Klotz – „Zalety (cnoty) „dyskurs bez mówienia” według Lacana”.
Dyskusja

Niedziela, 1 czerwca 2003

Sesja 10.30-15.30
Serge Dziomba – „Strona analityka,strona analizanta”.
Patrycja Ostaszewska – „Skąd pani wie, że pani nie nabieram” – podmiot psychotyczny w poszukiwaniu prawdy”.
Dorota Parnowska – „I słowo ciałem się nie stanie” – przypadek kliniczny”.
Dyskusja i podsumowanie

W dniach 31 maja i 1 czerwca miały miejsce trzecie od czasu rejestracji Koła, a siódme z kolei – jak podkreśliła otwierająca spotkanie Agnieszka Kurek – Dni Koła Warszawskiego. Tegoroczny tytuł to: „Mówienie i dyskurs w klinice psychoanalitycznej”.

Wśród zaproszonych gości był Jean-Pierre Klotz , Serge Dziomba i Guy Trobas. Ten ostatni, niestety, nie był obecny z powodu choroby. Dwaj pierwsi nie tylko mieli bardzo ciekawe wystąpienia, ale również swoimi aktywnym udziałem w dyskusji przyczynili się do rozszerzenia problematyki Dni.

Członkowie Koła, którzy w tym roku prezentowali wystąpienia to: R. Carrabino, B. Wolf, A. Kurek, P. Ostaszewska, D. Parnowska i B. Kowalów.

R. Carrabino otwierający Spotkanie swoim wystąpieniem, mówił na temat wymowności milczenia. Podkreślił, że milczenie analityka i milczenie pacjenta ma zupełnie odmienną strukturę. Milczenie pacjenta jest sposobem artykułowania się podmiotu w stosunku do Innego i w stosunku do ciała. Milczenie analityka jest sposobem wchodzenia w dialektykę analizy, obecnością, jak mówi Lacan, „martwego” (dziadka) organizującego grę. Milczenie analityka ma wartość aktu, który przebija mówienie pacjenta i to milczenie musi być jakoś artykułowane.

B. Wolf zajął się czterema dyskursami ze względu na ignorancję. Ignorancję dotyczącą niewiedzy na temat stosunku między płciami.
Wystąpienie A. Kurek zawierało interesujące podkreślenie kwestii mówienia w dyskursie Dory.
P. Ostaszewska przedstawiła nam fragment pracy klinicznej z pacjentem psychotycznym wraz z omówieniem teoretycznym, który wywołał żywą i ciekawą dyskusję.
Podobnie wystąpienie D. Parnowskiej, która omówiła zmiany w dyskursie swojego pacjenta, zmiany otwierające na możliwość wejścia w analizę.
B. Kowalów przedstawiła i zaproponowała do dyskusji omówienie teoretyczne fragmentu klinicznego dotyczącego psychotycznego chłopca.

Z dyskusji, która miała miejsce w związku z różnymi wystąpieniami podczas obu dni, szczególnie ważne wydają się komentarze R. Carrabino na temat różnicy pomiędzy pragnieniem Innego, a pragnieniem analityka. Pragnienie Innego jest u podmiotu, który pragnie być pragniony przez Innego. Pragnienie analityka jest „niefantazmatyczne”, jest w ramach dyskursów, a nie dotyczy Innego ani podmiotu. Dotyczy dyskursu, żeby dyskurs toczył się dalej. Niezwykle cenna była także obszerna wypowiedź J-P. Klotza na temat symptomu, jego roli w psychoanalizie i całkowicie odmiennego traktowania go na polu psychoanalizy w odróżnieniu od innych pól (psychoterapii czy medycyny). W symptomie istnieją dwa bieguny: znaczenia, które może być wyjaśnione i odkryte oraz realnego, które jest związane z jouissance symptomu i jest sinthomem. Być wyleczonym w analizie to sięgnąć do sinthomu.

Tegoroczne Dni, w kilku słowach podziękowania za wspólną pracę, zamknęła Danuta Heinrich.

Barbara Kowalów